Noticia

26 Nov

EL TELAR [:gl]O TEAR

Sin Hogar 1PERSONAS SIN HOGAR, LOS INVISIBLES

rn

Qué  duda cabe que son los invisibles. Los hay en todas las ciudades, con mayor o menor número de habitantes, pero no queremos darnos cuenta de que existen. Son esos hombres y mujeres que diariamente tienen a las estrellas como techo y se refugian de las inclemencias del tiempo utilizando viejos cartones en lugares en los que poder soportar las bajas temperaturas y los fríos invernales. Son los sin techo, los sin hogar. Esas personas que a lo largo de todo el año son atendidas por instituciones, como Cáritas, y a las que anualmente se dedica una jornada de sensibilización, denuncia y reivindicación. La de este año tiene lugar el próximo domingo, 29 de noviembre, bajo el lema “Porque es posible. Nadie Sin Hogar. Que todas las personas tengan un hogar es un compromiso común”.

rn

Se trata de un aldabonazo, de una llamada, que persigue que, todos juntos, pongamos sobre la mesa de las realizaciones un compromiso común y dejar muy claro que es posible que todas las personas tengan un hogar.

rn

Los poderes europeos  quisieron, sin conseguirlo, acabar con el sinhogarismo. Aquella campaña, que duró cinco años  (2010-2015), fue más de fuegos de artificio que de realidades y compromisos por parte de los políticos que rigen los designios del viejo continente europeo. Quisieron completar cuatro niveles sin apenas conseguir ninguno de ellos:

rnrn

    rn

  • Que nadie duerma en la calle.
  • rn

  • Que nadie viva en alojamientos de emergencia por un periodo superior al necesario.
  • rn

  • Que nadie resida en alojamientos temporales más de lo estrictamente necesario.
  • rn

  • Que nadie abandone una institución sin alternativa de alojamiento.
  • rn

rn

Sin hogar 22Con las distintas acciones puestas en marcha por las entidades privadas que trabajan en el campo de lo social, se recuerda de forma constante el sufrimiento que supone vivir sin hogar, que es mucho más que estar sin techo. Se trata de un severo problema de exclusión social que afecta a un importante número de personas y que aumenta de forma alarmante año tras año. Unos datos que corroboran nuestra denuncia. El Informe FOESSA del último año nos alerta de que un 7% de la población vive en condiciones de hacinamiento grave, lo que supone un 3,3% de los hogares españoles. El documento señala que “nos encontramos en un estado de emergencia social y residencial”. Algo que se traduce en una mayor dificultad para garantizar derechos básicos de las personas más vulnerables. Me resulta difícil comprender, y así lo denuncio, que siga  habiendo más de tres millones y medio de viviendas deshabitadas en España, y que han sido planificadas para la inversión económica.

rn

Son muchos miles las personas que en Galicia viven sin hogar o en viviendas inseguras o inadecuadas, como son el chabolismo o Mialos asentamientos masificados. No podemos dejar de reivindicar para ellos que tener una casa no es un privilegio, es un derecho.

rn

No puedo olvidarme cómo definieron la situación las propias personas sin hogar que participaron en un encuentro a nivel nacional  convocado por Cáritas: “la vivienda para todas las personas es un lugar donde encontramos cariño, amor y seguridad”. Sigo sin entender cómo mientras hay millones de viviendas vacías hay gente sufriendo en la calle y muriendo en ella. Me gustaría que algún día algún político, de esos que suelen mirar para otro lado y  hacen a los sin techo cada vez más invisibles, sufriera en sus propias carnes lo que significa vivir un solo día al raso de las estrellas.

rn

Javier García Sánchez

rn

(Publicado en el grupo de periódicos gallegos  de La Capital )

[:gl]

Sin Hogar 1PERSOAS SEN FOGAR, OS INVISIBLES

rn

Que  dúbida cabe que son os invisibles. Hainos en tódalas cidades, con maior ou menor número de habitantes, pero non queremos darnos conta de que existen. Son eses homes e mulleres que diariamente teñen ás estrelas como teito e se refuxian das inclemencias do tempo utilizando vellos cartóns en lugares nos que poder soportar as baixas temperaturas e os fríos invernais. Son os sen teito, os sen fogar. Esas persoas que ao longo de todo o ano son atendidas por institucións, como Cáritas, e ás que anualmente se dedica unha xornada de sensibilización, denuncia e reivindicación. A deste ano ten lugar o vindeiro domingo, 29 de novembro, baixo a lema «Porque é posible. Ninguén Sen Fogar. Que todas as persoas teñan un fogar é un compromiso común».

rn

Trátase dunha aldrabada, dunha chamada, que persegue que, todos xuntos, poñamos sobre a mesa das realizacións un compromiso común, e deixar moi claro que é posible que todas as persoas teñan un fogar.

rn

Os poderes europeos quixeron, sen conseguilo, acabar co sinfogarismo. Aquela campaña, que durou cinco anos  (2010-2015), foi máis de fogos de artificio que de realidades e compromisos por parte dos políticos que rexen os designios do vello continente europeo. Quixeron completar catro niveis sen apenas conseguir ningún deles:

rnrn

    rn

  • Que ninguén durma na rúa.
  • rn

  • Que ninguén viva en aloxamentos de emerxencia por un período superior ao necesario.
  • rn

  • Que ninguén resida en aloxamentos temporais máis do estritamente necesario.
  • rn

  • Que ninguén abandone unha institución sen alternativa de aloxamento.
  • rn

rn

Sin hogar 22Coas distintas accións postas en marcha polas entidades privadas que traballan no campo do social, lémbrase de forma constante o sufrimento que supón vivir sen fogar, que é moito máis que estar sen teito.Trátase dun severo problema de exclusión social que afecta a un importante número de persoas e que aumenta de forma alarmante ano tras ano. Uns datos que corroboran a nosa denuncia. O Informe FOESSA do último ano alértanos de que un 7% da poboación vive en condicións de hacinamiento grave, o que supón un 3,3% dos fogares españois. O documento sinala que «nos atopamos nun estado de emerxencia social e residencial». Algo que se traduce nunha maior dificultade para garantir dereitos básicos das persoas máis vulnerables. Resúltame difícil comprender, e así o denuncio, que siga  habendo máis de tres millóns e medio de vivendas deshabitadas en España, e que foron planificadas para o investimento económico.

rn

Son moitos miles as persoas que en Galicia viven sen fogar ou en vivendas inseguras ou inadecuadas, como son o chabolismo ou os asentamentos masificados. Non podemos deixar de reivindicar para eles que ter unha casa non é un privilexio, é un dereito.

rn

MiaNon podo esquecerme como definiron a situación as propias persoas sen fogar que participaron nun encontro a nivel nacional  convocado por Cáritas: «a vivenda para todas as persoas é un lugar onde atopamos agarimo, amor e seguridade». Sigo sen entender como mentres hai millóns de vivendas baleiras hai xente sufrindo na rúa e morrendo nela. Gustaríame que algún día algún político, deses que adoitan mirar para outro lado e  fan aos sen teito cada vez máis invisibles, sufrise nas súas propias carnes o que significa vivir un só día ao raso das estrelas.

rn

Javier García Sánchez

rn

(Publicado no grupo de xornais galegos  da Capital )

Artículos Relacionados