Noticia

03 Abr

Francisco Fernández: «En esta batalla no se puede bajar la guardia»[:gl]Francisco Fernández: «Nesta batalla non se pode baixar a garda»

«Algunos incluso nos llamaban desde la cárcel porque no tenían ni con quién poder hablar», apunta

Diego Doval /Faro de Vigo/ VilagarcíaCáritas Parroquial de Arousa también ha visto reconocida su extraordinaria labor por parte de la Fundación Galega Contra o Narcotráfico. Este colectivo presidido por Francisco Fernández Rodríguez será el primero en recibir el galardón que llevará por nombre «Siso Bartomé» por sus labores de ayuda a las personas con problemas de drogodependencias y a sus familias.

  • Un premio que se presume como estímulo positivo para seguir en tan dura pelea. ¿Cómo valora este reconocimiento?Estamos muy agradecidos. Nos anima a seguir trabajando y nos da un impulso muy importante. Como no podía ser menos este premio es de todas las personas que ayudan cada día a que Cáritas pueda seguir haciendo esta labor. Además estrenamos categoría con un premio que lleva el nombre de una persona, Siso Bartomé, que siempre demostró en vida unos valores humanos muy grandes y además fue uno de los voluntarios de Cáritas más antiguos.
  • La droga y exclusión social son conceptos que van estrechamente ligados.La verdad es que sí. Cáritas se creó hace 38 años. Cuando se creó fue detectando el gran problema que había ya en la sociedad con la droga. Había gente deambulando, desorientada, pero la sociedad no tenía conciencia de la enfermedad que ello suponía. Se atribuía que estaban así porque ellos lo querían. Cáritas luchó y diez años después monta el comedor que tiene 28 años y eso fue una cosa bárbara porque ya tenían un sitio donde comer. La droga rompía y rompe la unidad familiar y no tenían donde comer. Luego vino la gran enfermedad del SIDA y decían que duraban diez años más gracias a que les dábamos de comer caliente dos platos y postre cuando lo primero que perdían eran los dientes. Nuestros voluntarios fueron muy valientes en aquel entonces ayudando a gente muy marginada e incluso recibieron presiones sociales por hacerlo.
  • Parece increíble que lo que suele empezar como consumo social acabe convirtiéndose en un motivo de aislamiento tremendo.Ese es y fue el tema cuando arrancamos. También tiene mucho mérito la FGCN porque siguió reivindicando esta batalla y también muchas asociaciones que están realizando una gran labor de concienciación de las personas y de recepción de los necesitados. Tal es el aislamiento y la marginalidad social que genera la droga que muchos de nuestros usuarios incluso llamaban a Cáritas cuando entraban en la cárcel para hacer uso de su llamada semanal porque no tenían ni a quién llamar. Nosotros les atendíamos y nos interesábamos por su situación y eso les reconfortaba muchísimo.
  • Su batalla diaria es de esas que resulta difícil atisbar un final.La batalla sigue en pie. Sigue y seguirá. No se puede bajar la guardia nunca. A muchos los considero curados, pero hay casos de un deterioro tal que hasta ellos mismos se avergonzaban de habernos fallado porque en el fondo son bellas personas.
  • ¿Detrás de esa comida caliente que ustedes ofrecen al necesitado, existe una labor oscura de consejos y cuidados?Se crea un vínculo. Lo peor que llevo es cuando me dicen que se murió fulano, que se murió tal. Siempre vas a un entierro deseando que sea el último, pero luego una simple neumonía acaba con ellos porque su salud es extremadamente delicada. Hubo familias que fueron muriendo con ellos incluso. Por eso cuando se comenta que la familia de tal o de cual no le ayudó me duele en el alma porque la historia que hay por detrás es incluso más dolorosa para las familias que para los enfermos.
  • Hasta se preocupan de mejorar su estética con la intención de reforzar al dependiente a nivel anímico.Le damos de todo con la intención de curarlos y rehabilitarlos. Conseguimos incluso dentaduras postizas y les cortamos el pelo. Si no tienen autoestima y apoyo no salen. Las administraciones están haciendo una gran labor y se van dando pasitos.

[:gl]

«Algúns incluso nos chamaban dende a cárcel porque non tiñan nin con quén poder falar», apunta

Diego Doval /Faro de Vigo/ VilagarcíaCáritas Prroquial de Arousa tamén viu recoñecida a súa extraordinaria labor por parte da Fundación Galega Contra o Narcotráfico. Este colectivo presidido por Francisco Fernández Rodríguez será o primeiro en recibir o galardón que levará por nome «Siso Bartomé» polas súas labores de axuda ás persoas con problemas de drogodependencias e ás súas familias.

  • Un premio que se presume como estímulo positivo para seguir en tan dura pelexa. ¿Cómo valora este recoñecemento?Estamos moi agradecidos. Anímanos a seguir traballando e nos da un impulso moi importante. Como non podía ser menos este premio é de tódalas persoas que axudan cada día a que Cáritas poida seguir facendo esta labor. Ademáis estrenamos categoría con un premio que leva o nome dunha persoa, Siso Bartomé, que sempre demostrou en vida uns valores humanos moi grandes e ademáis foi un dos voluntarios de Cáritas máis antigos.
  • A droga e exclusión social son conceptos que van estreitamente ligados.A verdade é que sí. Cáritas creouse fai 38 anos. Cando se creou foi detectando o gran problema que había xa na sociedade coa droga. Había xente deambulando, desorientada, pero a sociedade non tiña conciencia da enfermedade que elo supoñía. Atribuíase a que estaban así porque eles o querían. Cáritas loitou e dez anos despois monta o comedor que ten 28 anos e eso foi unha cousa bárbara porque xa tiñan un sitio onde comer. A droga rompía e rompe a unidade familiar e non tiñan onde comer. Despois veu a gran enfermidade do SIDA e decían que duraban dez anos máis gracias a que lles dábamos de comer quente dous platos e postre cando o primeiro que perdían eran os dentes. O noso voluntariado foi moi valente naquel entonces axudando a xente moi marxinada e incluso recibiu presións sociais por facelo.
  • Parece increíble que o que soe empezar como consumo social acabe converténdose nun motivo de illamento tremendo.Ese é e foi o tema cando arrancamos. Tamén ten moito mérito a FGCN porque seguiu reivindicando esta batalla e tamén moitas asociacións que están realizando unha gran labor de concienciación das persoas e de recepción dos necesitados. Tal é o illamento e a marxinalidade social que xera a droga que moitos dos nosos usuarios incluso chamaban a Cáritas cando entraban en prisión para facer uso da súa chamada semanal porque non tiñan nin a quén chamar. Nos atendíamolos e nos interesábamos pola súa situación e eso reconfortáballes moitísimo.
  • A súa batalla diaria é desas que resulta difícil atisbar un final.A batalla segue en pe. Segue e seguirá. Non se pode baixar a garda nunca. A moitos os considero curados, pero hai casos dun deterioro tal que ata eles mesmos se avergoñaban de ternos fallado porque no fondo son belas persoas.
  • ¿Detrás desa comida quente que vostedes ofrecen ó necesitado, existe unha labor oscura de consellos e coidados?Créase un vínculo. O peor que levo é cándo me din que morreu fulano, que morreu tal. Sempre vas a un enterro desexando que sexa o último, pero despois unha simple neumonía acaba con eles porque a súa saúde é extremadamente delicada. Houbo familias que foron morrendo con eles incluso. Por eso cando se comenta que a familia de tal ou de cal no lle axudou doeme na alma porque a historia que hai por detrás é incluso máis dolorosa para as familias que para os enfermos.
  • Ata se preocupan de mellorar a súa estética coa intención de reforzar ó dependente a nivel anímico.Dámoslle de todo coa intención de curalos e rehabilitalos. Conseguimos incluso dentaduras postizas e cortámoslle o pelo. Se non teñen autoestima e apoio non saen. As administracións están facendo unha gran labor e vanse dando pasiños.