Noticia

27 Abr

IR A SU ENCUENTRO  [:gl]IR AO  SEU ENCONTRO

La cercanía de un cardenal 

 Llegó a Compostela después de más de 23 horas de vuelo. Durante el tiempo que permaneció entre nosotros nos recordó la necesidad de seguir trabajando para conseguir un mundo con menos desigualdades y para que nunca nos olvidemos de los pobres. Nos pidió que fuésemos al encuentro de la gente que sufre para ser parte de su historia y permitir que sus historias sean parte de la nuestra.El cardenal Luis Antonio Tagle, arzobispo de Manila y presidente de Cáritas Internationalis, es un hombre pequeño, lleno de juventud y con la sonrisa siempre a flor de labios. Habla con todo el mundo y nunca pone reparos para hacerse con él una fotografía. Tengo que reconocer que este hombre de marcados rasgos filipinos y descendiente de chinos me ha causado una impresión tremenda y profunda por su gran cercanía. Hablar con él me ha reconfortado el largo trabajo de tantos días para dar a conocer lo que es la Teología de la Caridad, buscando que las personas seamos conscientes de que entre todos debemos alcanzar el cambio de actitudes que necesitamos para avanzar en una economía solidaria. Algo que nos repitió durante su magnífica exposición el purpurado, uno de los colaboradores más cercanos del Papa Francisco. Sus palabras me han hecho reflexionar cuando dio el aldabonazo por la falta de conciencia imperante ante los problemas que afectan a los excluidos, “que obedece -lean con calma, merece la pena- en parte a que muchos creadores de opinión, medios de comunicación y centros de poder globalizados en pocas áreas urbanas están demasiado lejos de los pobres y tienen poco contacto con sus problemas”.El cardenal Tagle me ha hecho pensar mucho para que cuando nos hallemos junto a los pobres, a los desfavorecidos, a los últimos de la sociedad, no debemos hacerlo desde una posición de superioridad o de fuerza, “porque los pobres son capaces de enseñarnos valores de los que el sistema dominante carece”.Los datos que aportó son demoledores. Hacen referencia al año 2016: 8 personas en todo el mundo eran tan ricas como la mitad de toda la población del planeta, es decir, 3.600 millones de personas. “Lo que nos perturba”, dijo, “es la idea de que toda esa riqueza, producida por tantos trabajadores, no sea distribuida equitativamente. Tenemos que reflexionar, si no estamos participando de esa situación con nuestra indiferencia”.Recomponiendo sus palabras en mi interior me di cuenta de que hablamos de personas. No es una cuestión de números: son seres humanos con sus expectativas.Es necesario construir un nuevo orden económico en la relación con las personas más desfavorecidas donde primen los valores, esos valores que los pobres tienen y que guardan como un tesoro, nos recordó.Estoy totalmente convencido de que el desarrollo económico debe de ir de la mano del desarrollo de conceptos tan claros como lo que va desde lo educativo y cultural a lo social, de lo espiritual a lo moral para que de este modo el desarrollo humano sea íntegro y auténtico. Todo eso me lo recordó ese hombre pequeño, de eterna sonrisa y de una cercanía en sus manos, en sus ojos, en sus palabras y en su forma de ser que hasta hoy yo no había conocido. Javier García SánchezPeriodista[:gl]

Chegou a Compostela despois de máis de 23 horas de voo. Durante o tempo que permaneceu entre nós lembrounos a necesidade de seguir traballando para conseguir un mundo con menos desigualdades e para que nunca nos esquezamos dos pobres. Pediunos que fósemos ao encontro da xente que sofre para ser parte da súa historia e permitir que as súas historias sexan parte da nosa.O cardeal Luís Antonio Tagle, arcebispo de Manila e presidente de Cáritas Internationalis, é un home pequeno, cheo de mocidade e co sorriso sempre a flor de beizos. Fala con todo o mundo e nunca pon reparos para facerse con el unha fotografía. Teño que recoñecer que este home de marcados trazos filipinos e descendente de chineses causoume unha impresión tremenda e profunda pola súa gran proximidade. Falar con el hame reconfortado o longo traballo de tantos días para dar a coñecer o que é a Teoloxía da Caridade, buscando que as persoas sexamos conscientes de que entre todos debemos alcanzar o cambio de actitudes que necesitamos para avanzar nunha economía solidaria. Algo que nos repetiu durante a súa magnífica exposición o purpurado, un dos colaboradores máis próximos do Papa Francisco. As súas palabras fixéronme reflexionar cando deu a aldrabada pola falta de conciencia imperante ante os problemas que afectan aos excluídos, ?que obedece -lean con calma, merece a pena- en parte a que moitos creadores de opinión, medios de comunicación e centros de poder globalizados en poucas áreas urbanas están demasiado lonxe dos pobres e teñen pouco contacto cos seus problemas?.O cardeal Tagle fíxome pensar moito para que cando nos achemos xunto aos pobres, aos desfavorecidos, aos últimos da sociedade, non debemos facelo desde unha posición de superioridade ou de forza, ?porque os pobres son capaces de ensinarnos valores dos que o sistema dominante carece?.Os datos que achegou son demoledores. Fan referencia ao ano 2016: 8 persoas en todo o mundo eran tan ricas como a metade de toda a poboación do planeta, é dicir, 3.600 millóns de persoas. ?O que nos perturba?, dixo, ?é a idea de que toda esa riqueza, producida por tantos traballadores, non sexa distribuída equitativamente. Temos que reflexionar, se non estamos a participar desa situación coa nosa indiferenza?.Recompondo as súas palabras no meu interior deime conta de que falamos de persoas. Non é unha cuestión de números: son seres humanos coas súas expectativas.É necesario construír unha nova orde económica na relación coas persoas máis desfavorecidas onde primen os valores, eses valores que os pobres teñen e que gardan como un tesouro, lembrounos.Estou totalmente convencido de que o desenvolvemento económico debe de ir da man do desenvolvemento de conceptos tan claros como o que vai desde o educativo e cultural ao social, do espiritual ao moral para que deste xeito o desenvolvemento humano sexa íntegro e auténtico. Todo iso lembroumo ese home pequeno, de eterno sorriso e dunha proximidade nas súas mans, nos seus ollos, nas súas palabras e na súa forma de ser que ata hoxe eu non coñecera.Javier García SánchezXornalista