LOS SI TECHO, VÍCTIMAS DE UNA INJUSTICIA[:gl]OS SEN TEITO, VÍTIMAS DUNHA INXUSTIZA
Carta Pastoral del Arzobispo de Santiago
rn
“Las personas sin hogar son ante todo personas a las que tenemos que hacer visibles a través de nuestro acercamiento a ellas”, en estos términos se expresa el arzobispo de Santiago, monseñor Julián Barrio en una Carta Pastora, con motivo de la Campaña de las Personas Sin Hogar, que organiza Cáritas. Considera que estamos ante un proceso de sensibilización y que motiva la reflexión y el compromiso
rnrn
La casa, condición necesaria para el hombre
rn
El prelado habla de los derechos humanos y se refiere al Manifiesto de Caritas para esta ocasión, insistiendo en que “somos merecedores del derecho a la vida, a la libertad, a la educación y a la cultura, a la sanidad, al trabajo, a poseer una vivienda, a construir una familia, a tener relaciones sociales, a pertenecer y participar de la sociedad en que vivimos”. En este sentido recuerda que es evidente que “la casa es una condición necesaria para que el hombre pueda venir al mundo, crecer, desarrollarse, para que pueda trabajar, educar y educarse, para que los hombres puedan constituir esa unión más profunda y más fundamental que se llama familia”. Vuelve a insistir en que una casa “es mucho más que un simple techo, pues en la casa la persona realiza y vive su propia vida, y construye, de alguna manera, su identidad más profunda y sus relaciones con los otros”.
rnrn
Hacerlas visibles
rn
Monseñor Barrio constata que las personas sin hogar son ante todo “personas a las que tenemos que hacer visibles a través de nuestro acercamiento a ellas. Si no las vemos no podemos reconocernos en ellas y tomar conciencia de la dignidad que nos une e iguala como seres humanos”. Puntualiza que “a veces vemos para observar pero no miramos para actuar y hacer posibles los derechos de las personas. Sólo de esta manera podemos reconocer que su dignidad es la nuestra y que nosotros también nos dignificamos como personas a través de ellas”.
rnrn
Responsabilidad de todos
rn
Se refiere más adelante a que las distintas Administraciones y los medios de comunicación, pasando por las diferentes organizaciones sociales, han de comprometerse-dice- para que toda persona tenga un hogar propio. De ahí que reclame que se deben arbitrar políticas adecuadas “que puedan hacer frente a las situaciones de más urgente necesidad y remover los obstáculos que impiden encontrar las modalidades concretas, económicas, jurídicas y sociales, aptas a poner por obra condiciones más favorables a la solución de estos problemas”
rn
Hace especial hincapié en que “no son pocos los que nacen, viven y mueren en la intemperie. A esto contribuyen también los desplazamientos por la guerra, por las calamidades naturales, por la injusticia o la avaricia”. Constata que la Iglesia católica en su acción caritativa y social ha tenido siempre, desde las primeras comunidades cristianas, “una predilección por los pobres, los necesitados, los desprotegidos de la sociedad”. Menciona que la riqueza humana y espiritual de las innumerables obras de caridad y de beneficencia creadas por la Iglesia a lo largo de su existencia, “son el mejor monumento histórico de esta dedicación y amor de preferencia a los pobres”.
rnrn
Emergencia residencial
rn
“Con frecuencia encontramos en nuestras calles a personas sin techo, víctimas de problemas personales (alcoholismo, desempleo, crisis familiar, o simple marginación social) a las que hay que proveer de una vivienda, pues difícilmente van a tener posibilidad de acceder a ella por sus posibilidades”, puntualiza monseñor Barrio, al tiempo que denuncia una situación que se acrecienta en los últimos tiempos. Recuerda que la realización integral de la persona como individuo y como miembro de una familia y de la sociedad, “necesita de una vivienda adecuada”. Da cuenta de que los estudiosos de esta realidad hablan de la emergencia social y residencial en la que no se garantizan los derechos básicos de las personas más vulnerables. Finaliza señalando: “tenemos ante nosotros un reto para que nadie se encuentre en situación de sin hogar, siendo sensibles al sufrimiento que supone vivir sin hogar. Como he subrayado en otras ocasiones, nadie escoge libremente vivir en la calle. Todas las personas deben tener un hogar, este es nuestro compromiso humano y cristiano”.
[:gl]
Carta Pastoral do Arcebispo de Santiago
rn
«As persoas sen fogar son ante todo persoas ás que temos que facer visibles a través do noso achegamento a elas», nestes termos exprésase o arcebispo de Santiago, monseñor Julián Barrio nunha Carta Pastora, con motivo da Campaña das Persoas Sen Fogar, que organiza Cáritas. Considera que estamos ante un proceso de sensibilización e que motiva a reflexión e o compromiso
rnrn
A casa, condición necesaria para o home
rn
O prelado fala dos dereitos humanos e refírese ao Manifesto de Caritas para esta ocasión, insistindo en que «somos merecedores do dereito á vida, á liberdade, á educación e á cultura, á sanidade, ao traballo, a posuír unha vivenda, a construír unha familia, a ter relacións sociais, a pertencer e participar da sociedade en que vivimos». Neste sentido lembra que é evidente que «a casa é unha condición necesaria para que o home poida vir ao mundo, crecer, desenvolverse, para que poida traballar, educar e educarse, para que os homes poidan constituír esa unión máis profunda e máis fundamental que se chama familia». Volve insistir en que unha casa «é moito máis que un simple teito, pois na casa a persoa realiza e vive a súa propia vida, e constrúe, dalgunha maneira, a súa identidade máis profunda e as súas relacións cos outros».
rnrn
Facelas visibles
rn
Monseñor Barrio constata que as persoas sen fogar son ante todo «persoas ás que temos que facer visibles a través do noso achegamento a elas. Se non as vemos non podemos recoñecernos nelas e tomar conciencia da dignidade que nos une e iguala como seres humanos». Puntualiza que «ás veces vemos para observar pero non miramos para actuar e facer posibles os dereitos das persoas. Só desta maneira podemos recoñecer que a súa dignidade é a nosa e que nós tamén nos dignificamos como persoas a través delas».
rnrn
Responsabilidade de todos
rn
Refírese máis adiante a que as distintas Administracións e os medios de comunicación, pasando polas diferentes organizacións sociais, deben comprometerse-di- para que toda persoa teña un fogar propio. Por iso é polo que reclama que se deben arbitrar políticas adecuadas «que poidan facer fronte ás situacións de máis urxente necesidade e remover os obstáculos que impiden atopar as modalidades concretas, económicas, xurídicas e sociais, aptas a pór por obra condiciones máis favorables á solución destes problemas»
rn
Fai especial fincapé en que «non son poucos os que nacen, viven e morren na intemperie. A isto contribúen tamén os desprazamentos pola guerra, polas calamidades naturais, pola inxustiza ou a avaricia». Constata que a Igrexa católica na súa acción caritativa e social tivo sempre, desde as primeiras comunidades cristiás, «unha predilección polos pobres, os necesitados, os desprotexidos da sociedade». Menciona que a riqueza humana e espiritual das innumerables obras de caridade e de beneficencia creadas pola Igrexa ao longo da súa existencia, «son o mellor monumento histórico desta dedicación e amor de preferencia aos pobres».
rnrn
Emerxencia residencial
rn
«Con frecuencia atopamos nas nosas rúas a persoas sen teito, vítimas de problemas persoais (alcoholismo, desemprego, crise familiar, ou simple marxinación social) ás que hai que prover dunha vivenda, pois dificilmente van ter posibilidade de acceder a ela polas súas posibilidades», puntualiza monseñor Barrio, á vez que denuncia unha situación que se acrecenta nos últimos tempos.
rn
Lembra que a realización integral da persoa como individuo e como membro dunha familia e da sociedade, «necesita dunha vivenda adecuada». Dá conta de que os estudiosos desta realidade falan da emerxencia social e residencial na que non se garanten os dereitos básicos das persoas máis vulnerables. Finaliza sinalando: «temos ante nós un reto para que ninguén se atope en situación de sen fogar, sendo sensibles ao sufrimento que supón vivir sen fogar. Como subliñei noutras ocasións, ninguén escolle libremente vivir na rúa. Todas as persoas deben ter un fogar, leste é o noso compromiso humano e Cristián».