Noticia

24 Nov

MONSEÑOR BARRIO: “ALCANCEMOS UN COMPROMISO COMÚN PARA DECIR QUE ES POSIBLE QUE TODAS LAS PERSONAS TENGAN UN HOGAR”[:gl]MONSEÑOR BARRIO: «ALCANCEMOS UN COMPROMISO COMÚN PARA DICIR QUE É POSIBLE QUE TODAS AS PERSOAS TEÑAN UN FOGAR»

bc4b2c7a[1]Carta Pastoral con motivo del Día de las Personas sin Hogar

rn

“Las personas que viven  sin hogar o en viviendas inseguras o inadecuadas: chabolismo o asentamientos masificados, constituyen grupos prioritarios para la consecución de una vivienda social adecuada y digna”, en estos términos se expresa una Carta Pastoral del arzobispo de Santiago, monseñor Julián Barrio, con motivo del Día de las Personas sin Hogar. El texto íntegro del documento epistolar es el siguiente: 

rn

“El Día de las Personas Sin Hogar 2015, que este año se celebra el 29 de noviembre con el lema “Porque es posible. Nadie sin Hogar. Que todas las personas tengan un hogar es un compromiso común”, nos conciencia para que todos juntos, desde la Administración a los medios de comunicación, pasando por organizaciones sociales y ciudadanas, alcancemos un compromiso común para decir que es posible que todas las personas tengan un hogar.

rn

Se cumplen ahora cinco años (2010-2015) en los que a nivel europeo se ha tratado de acabar con el sinhogarismo con el convencimiento de que este objetivo es posible. Un tiempo de denuncia y reivindicación en el que desde la Diócesis nos sumamos a los objetivos generales que se programaron con la Campaña puesta en marcha desde las instituciones europeas y que se concretaban  en que nadie duerma en la calle, que nadie viva en alojamientos de emergencia por un periodo superior al necesario, que nadie resida en alojamientos temporales más de lo estrictamente necesario, y que nadie abandone una institución sin alternativa de alojamiento. Este año finaliza el quinquenio de esta acción global de sensibilización, dejando patente ante la opinión pública la posibilidad de que todas las personas tengan un hogar.

rnrn

Nadie sin hogar

rn

ARZOBISPOVivir sin hogar, “es mucho más  que estar sin techo”, como se nos señala en la Campaña a la que anualmente se suma Cáritas. Es fundamental que se garanticen las condiciones para la vida digna de las personas, sobre todo de las que sufren mayor exclusión. Esta realidad afecta a un número de personas que deambulan expuestas al frío o a la lluvia, con un rostro desencajado, llevando sus pocos enseres por las calles de nuestras ciudades. Cuando llega la noche, tienen que cobijarse en los huecos de los cajeros automáticos, en los soportales o en parking para el aparcamiento de coches, y utilizar como único sistema para protegerse viejos cartones con los que se envuelven. Uno no pude dejar de pensar en ellas, percibiendo fácilmente que la persona ha dejado de ser el bien protegido. El Informe FOESSA del último año constata que un 7% de la población vive en condiciones de hacinamiento grave y señala que “nos encontramos en un estado de emergencia social y residencial”, encontrando dificultad para garantizar los derechos básicos de las personas más vulnerables.

rn

No es fácil comprender que haya más de tres millones y medio de viviendas deshabitadas en España, que han sido planificadas para la inversión económica. En esta jornada tenemos que denunciar que hay personas en situación de exclusión residencial. El papa Francisco nos lo recuerda cuando habla de que la falta de vivienda es un problema en sí mismo grave, siendo “digno de ser considerado como signo o síntesis de toda una serie de insuficiencias económicas, sociales, culturales o simplemente humanas”.

rn

arxziobispo 11Las personas que viven  sin hogar o en viviendas inseguras o inadecuadas: chabolismo o asentamientos masificados, constituyen grupos prioritarios para la consecución de una vivienda social adecuada y digna. Vivir en esas condiciones conlleva mucho sufrimiento. Tener una casa no es un privilegio, es un derecho. En nuestra diócesis tenemos personas desprotegidas a merced de las inclemencias del tiempo, sin un lugar en el que poder vivir. Muchas de ellas son atendidas por Cáritas Diocesana. Se nos llama a trabajar con la finalidad de que todas puedan vivir con la dignidad plena que ostentan. Que nadie se encuentre sin hogar, es un reto para todos. Es urgente poner solidariamente la realidad de estas personas en el centro de nuestra acción.

rnrn

Exhortación final

rn

Termino haciendo mías las conclusiones del Encuentro Estatal de Personas sin Hogar  convocado por Cáritas Española, y en el que entre otras cosas se subrayaba que “la vivienda para todas las personas es un lugar donde encontramos cariño, amor y seguridad. El hogar es lo que se siente, por ello no entendemos que siga habiendo viviendas vacías mientras hay gente en la calle, es necesario ampliar y mejorar el acceso a la vivienda social”.

rn

Como ya os decía el pasado año, no debemos olvidar que nadie escoge libremente vivir en la calle. Miremos esta situación con entrañas de misericordia. Todas las personas deben tener un hogar, este es nuestro compromiso en la búsqueda del bien común”.

[:gl]

bc4b2c7a[1]Carta Pastoral con motivo do Día das Persoas sen Fogar

rn

«As persoas que viven  sen fogar ou en vivendas inseguras ou inadecuadas: chabolismo ou asentamentos masificados, constitúen grupos prioritarios para a consecución dunha vivenda social adecuada e digna», nestes termos exprésase unha Carta Pastoral do arcebispo de Santiago, monseñor Julián Barrio, con motivo do Día das Persoas sen Fogar. O texto íntegro do documento epistolar é o seguinte:

rn

«O Día das Persoas Sen Fogar 2015, que este ano se celebra o 29 de novembro coa lema «Porque é posible. Ninguén sen Fogar. Que todas as persoas teñan un fogar é un compromiso común», conciencianos para que todos xuntos, desde a Administración aos medios de comunicación, pasando por organizacións sociais e cidadás, alcancemos un compromiso común para dicir que é posible que todas as persoas teñan un fogar.

rn

Cúmprense agora cinco anos (2010-2015) nos que a nivel europeo se tratou de acabar co sinfogarismo co convencemento de que este obxectivo é posible. Un tempo de denuncia e reivindicación no que desde a Diocese nos sumamos aos obxectivos xerais que se programaron coa Campaña posta en marcha desde as institucións europeas e que se concretaban  en que ninguén durma na rúa, que ninguén viva en aloxamentos de emerxencia por un período superior ao necesario, que ninguén resida en aloxamentos temporais máis do estritamente necesario, e que ninguén abandone unha institución sen alternativa de aloxamento. Este ano finaliza o quinquenio desta acción global de sensibilización, deixando patente ante a opinión pública a posibilidade de que todas as persoas teñan un fogar.

rnrn

Ninguén sen fogar

rn

ARZOBISPOVivir sen fogar, «é moito máis  que estar sen teito», como se nos sinala na Campaña á que anualmente se suma Cáritas. É fundamental que se garantan as condicións para a vida digna das persoas, sobre todo das que sofren maior exclusión. Esta realidade afecta a un número de persoas que deambulan expostas ao frío ou á choiva, cun rostro desencaixado, levando os seus poucos aveños polas rúas das nosas cidades. Cando chega a noite, teñen que acubillarse nos ocos dos caixeiros automáticos, nos soportais ou en parking para o aparcadoiro de coches, e utilizar como único sistema para protexerse vellos cartóns cos que se envolven.

rn

Eu non puiden deixar de pensar nelas, percibindo facilmente que a persoa deixou de ser o ben protexido. O Informe FOESSA do último ano constata que un 7% da poboación vive en condicións de hacinamiento grave e sinala que «nos atopamos nun estado de emerxencia social e residencial», atopando dificultade para garantir os dereitos básicos das persoas máis vulnerables.

rn

Non é fácil comprender que haxa máis de tres millóns e medio de vivendas deshabitadas en España, que foron planificadas para o investimento económico. Nesta xornada temos que denunciar que hai persoas en situación de exclusión residencial. O papa Francisco lémbranolo cando fala de que a falta de vivenda é un problema en si mesmo grave, sendo «digno de ser considerado como signo ou síntese de toda unha serie de insuficiencias económicas, sociais, culturais ou simplemente humanas».

rn

arxziobispo 11As persoas que viven  sen fogar ou en vivendas inseguras ou inadecuadas: chabolismo ou asentamentos masificados, constitúen grupos prioritarios para a consecución dunha vivenda social adecuada e digna. Vivir nesas condicións leva moito sufrimento. Ter unha casa non é un privilexio, é un dereito. Na nosa diocese temos persoas desprotexidas a mercé das inclemencias do tempo, sen un lugar no que poder vivir. Moitas delas son atendidas por Cáritas Diocesana. Chámasenos a traballar coa finalidade de que todas poidan vivir coa dignidade plena que ostentan. Que ninguén se atope sen fogar, é un reto para todos. É urxente poñer solidariamente a realidade destas persoas no centro da nosa acción.

rnrn

Exhortación final

rn

Termino facendo miñas as conclusións do Encontro Estatal de Persoas sen Fogar  convocado por Cáritas Española, e no que entre outras cousas se sublimaba que «a vivenda para todas as persoas é un lugar onde atopamos agarimo, amor e seguridade. O fogar é o que sente, por iso non entendemos que siga habendo vivendas baleiras mentres hai xente na rúa, é necesario ampliar e mellorar o acceso á vivenda social».

rn

Como xa vos dicía o pasado ano, non debemos esquecer que ninguén escolle libremente vivir na rúa. Miremos esta situación con entrañas de misericordia. Todas as persoas deben ter un fogar, leste é o noso compromiso na procura do ben común?.