Noticia

26 Feb

“Rajoy dice que la pesadilla ya ha pasado, pero mucha gente sigue teniendo pesadillas cada noche”“Rajoy di que o pesadelo xa pasou, pero moita xente segue tendo pesadelos cada noite”

sebastian moraSebastián Mora Rosado, Secretario General de Cáritas  Española

\r\n

\r\n

Mar Ferragut Palma ( Diario de Mallorca)

\r\n

Sebastián Mora Rosado es consciente de la importancia que tiene trascender el actual debate político para aterrizar sobre la cuestión de fondo: el cambio y la justicia social.

\r\n

¿Qué es la justicia social?

\r\n

-La capacidad que tenemos como sociedad de generar hábitos, estructuras, derechos y deberes que protejan a las personas en la mayoría de sus necesidades más básicas. El grado de justicia social es complejo, pero es la aspiración a que las personas tengamos una máxima igualdad, libertad y protección.

\r\n

-¿Nuestra Administración tiene esa aspiración? -Diría que nunca ha sido la básica, y en los últimos años se ha hecho un paréntesis como diciendo: vamos a esperar unos años, ahora hay que hacer sacrificios, luego nos dedicaremos a la justicia. La justicia tiene que ser un valor central, no se puede poner en espera, y no lo ha sido. No puede haber crecimiento sin justicia. Es contradictorio.

\r\n

¿En este paréntesis los ciudadanos y las entidades han suplido más que nunca el papel de la Administración?

\r\n

-Lo hemos dicho muchas veces. A nivel estatal el 65% de las personas que llegan a atención primaria vienen derivados de los municipios, que no los pueden atender. Ha habido una movilización social solidaria muy importante, principalmente por parte de las familias, que en mucho han suplido la labor de protección de la Administración. El problema no es si hemos sustituido o no durante un época, ni si estamos saliendo o no, el problema es cómo ha quedado el entramado social.

\r\n

¿Cómo ha quedado?

\r\n

-Con una legitimación de lo público muy pequeña, con poca aspiración a la protección social pública. Y lo que era responsabilidad de las administraciones públicas ya se entiende como responsabilidad de las familias, de las entidades…. Ha quedado una situación de erosión de lo público muy grande.

\r\n

¿Cuál han detectado que es la principal necesidad de las familias españolas ahora?

\r\n

-Lo puedes llamar como quieras, pobreza energética, pobreza alimentaria… Pero la mayor necesidad de las familias es una renta mínima para vivir con dignidad y la necesidad de un trabajo para sustentar a la familia. Llevamos tiempo trabajando sobre las consecuencias y no sobre las causas, y la causas de la pobreza son la falta de una renta familiar. Pedimos por ello una renta mínima para todas las familias, un sustento que si no puede conseguirse por el trabajo debe venir como renta de protección social.

\r\n\r\n

«Defendíamos la renta mínima antes que Podemos. Copian a una entidad de la Iglesia»

\r\n

Es curioso que una entidad de la Iglesia defienda una medida que a su vez lleva en su programa un partido como Podemos.

\r\n

-Podemos habla de una renta básica. Es distinto de la renta mínima para familias en el número de personas que cubriría y en el método y modelo, ya que nosotros abogamos por un modelo que incluye también intervención. Y puede ser curioso, pero Cáritas existe antes que Podemos. Y la propuesta de renta mínima la defendíamos antes que Podemos. Quizás habría que preguntarles a ellos por qué copian a una entidad de la Iglesia.

\r\n

¿Cuál es el estado de la nación según Cáritas?

\r\n

-En el último informe FOESA vemos una sociedad que ha quedado muy deteriorada en el ámbito de la pobreza y la exclusión. Una sociedad muy frágil y vulnerable. Y lo que más nos duele: una sociedad muy dual, muy desigual, en la que la diferencia entre los que tenemos acceso a renta y, servicios y los que no se ha engrandecido mucho. El problema no es si estamos saliendo, sino de que forma y cómo ha quedado la gente.

\r\n

¿Cuánto tardaremos en recuperarnos.

\r\n

-Tardamos diez años en recuperarnos de la crisis de los 90, menos intensa. De ésta, mucho más profunda, no sé cuánto tardaremos. El mejor de los pronósticos apunta a la creación de un millón de puestos de trabajo y, sin entrar a ver qué tipo de contratos son, aún quedarán cuatro millones de personas paradas… Decía el presidente que la pesadilla ha pasado, pero sigue habiendo mucha gente que tiene pesadillas cada noche.

\r\n\r\n

«Nunca volveremos a tener las clases medias que teníamos; no volveremos a ser como antes»

\r\n

¿Sus cifras no notan esa mejoría que vende el Gobierno?

\r\n

-Es muy difícil. Las mejorías en términos macroeconómicos, que nunca hemos negado, no se ven fácilmente en la economía de la calle, no ha llegado en términos generales a la gente. Quienes lo están notando son las personas que más tienen, los que menos tienen siguen igual. No hemos notado que venga menos gente. Pero es que es muy difícil notarlo tan pronto.

\r\n

Rajoy ha anunciado medidas para ayudar a las clases medias, ¿cuánto tardarán en volver a ser lo que eran?

\r\n

-El problema es que creemos que la crisis es como si hubiéramos tenido un esguince que con reposo y rehabilitación se curará y volveremos a correr como siempre. No volveremos a hacerlo. La sociedad ha transmutado radicalmente. No vamos a tener nunca las clases medias que teníamos. Estamos en una sociedad fragilizada y dual. Ahora hay que pensar qué políticas necesitamos para recuperar lo positivo que tenía la sociedad antes de la crisis, que no lo era todo. Había ya mucha pobreza antes, ahora serán diez millones de pobres, pero antes ya eran ocho. No era una sociedad paradisiaca. La cuestión no es volver adonde estábamos, sino crear otro modelo de sociedad. Pasarán generaciones antes de ver ese cambio.

\r\n

Cristóbal Montoro dijo que sus informes no se ajustaban a la realidad, ¿se pasan ustedes de dramáticos o el ministro no quiere ver esa parte de la realidad?

\r\n

-El presidente del Gobierno también ha hablado de nosotros como si nosotros fuéramos unos tristes. El dato de pobreza infantil con el que Montoro no estaba de acuerda era del INE, no de Cáritas. Montoro no estaba de acuerdo consigo mismo entonces. Cáritas lleva 50 años haciendo estudios sociales con una solvencia que nadie ha podido discutir. Y la realidad que vivimos no son solo estadísticas, es lo que vemos. Trabajamos con dos millones y medio de personas cada día. Son nombres y caras, no datos. Y esa es una verdad que ni Montoro ni Rajoy ni el sursum corda puede discutir.

\r\n\r\n

«Sin nuestros abuelos hubiéramos llorado mucho más durante esta crisis económica»

\r\n

Han sufrido recortes, ¿cómo han capeado el temporal?

\r\n

-Hemos decrecido en fondos públicos, aunque la administración general del Estado ha mantenido la partida. Pero hemos casi triplicado el número de donaciones particulares. En los últimos cinco años el presupuesto de Cáritas ha crecido por las donaciones. Muchos son ciudadanos incluso con dificultades. La media de donación de 2013 fue de 20 euros. Un mar de solidaridad.

\r\n

Hay gente muy crítica con la Iglesia que lo único que salva es Cáritas, y más en la crisis. ¿Es un motivo de orgullo?

\r\n

-Mucha gente de muy distinto signo nos quiere y nos valora. Llena de satisfacción para seguir caminando. Somos la misma Iglesia que es criticada, la Iglesia que genera y construye caridad y tiene la puerta abierta a todas las personas que nos necesitan.

\r\n

¿La crisis cree que ha devuelto a la Iglesia a gente que se había alejado?

\r\n

-No sé, lo que sí puedo decirte es que ha crecido exponencialmente el número de voluntarios, ahora tenemos 80.000; los donantes, las aportaciones… Creo que ha habido un efecto cruzado de Cáritas en la crisis y el mensaje del Papa Francisco, que ha hecho que más gente se haga preguntas en profundidad. Y la religión cristiana puede ofrecer respuestas.

\r\n

¿Qué caso recuerda que le haya impresionado más?

\r\n

-Una mujer salvadoreña que me dijo: «La pobreza no nos asusta, lo que nos indigna es la desigualdad». Me impresionó su capacidad de lucha y la claridad en su discurso. En España, me impresiona ver pisos pequeños donde viven ocho personas de la pensión de los abuelos, personas que además aún tienen capacidad de mantener la alegría y tratar de ayudar. Admiro el compromiso de los jóvenes. Y sin nuestros abuelos hubiéramos llorado mucho más en esta crisis.

sebastian moraSebastián Mora Rosado, Secretario Xeral de Cáritas  Española

\r\n

    \r\n

  • Mentres os políticos debaten sobre o Estado da Nación, Mora advirte de que o tema non é se estamos a saír ou non da crise, senón da sociedade fráxil e desigual que deixa e que nunca volverá ser como antes. Pide aproveitar o revés para apostar por outra economía e outros valores.
  • \r\n

  • Sebastián Mora lembra que tardamos dez anos en recuperarnos da crise dos 90, moito menos intensa que a actual
  • \r\n

\r\n

Mar Ferragut Palma ( Diario de Mallorca)

\r\n

Sebastián Mora Rosado é consciente da importancia que ten transcender o actual debate político para aterrar sobre a cuestión de fondo: o cambio e a xustiza social.

\r\n

-¿Que é a xustiza social?

\r\n

-A capacidade que temos como sociedade de xerar hábitos, estruturas, dereitos e deberes que protexan ás persoas na maioría das súas necesidades máis básicas. O grao de xustiza social é complexo, pero é a aspiración a que as persoas teñamos unha máxima igualdade, liberdade e protección.

\r\n

-¿Nosa Administración ten esa aspiración?

\r\n

-Diría que nunca foi a básica, e nos últimos anos fíxose un paréntese como dicindo: imos esperar uns anos, agora hai que facer sacrificios, logo dedicarémonos á xustiza. A xustiza ten que ser un valor central, non se pode pór en espera, e non o foi. Non pode haber crecemento sen xustiza. É contraditorio.

\r\n

-¿Neste paréntese os cidadáns e as entidades supliron máis que nunca o papel da Administración?

\r\n

-Dixémolo moitas veces. A nivel estatal o 65% das persoas que chegan a atención primaria veñen derivados dos municipios, que non os poden atender. Houbo unha mobilización social solidaria moi importante, principalmente por parte das familias, que en moito supliron o labor de protección da Administración. O problema non é se substituímos ou non durante unha época, nin se estamos a saír ou non, o problema é como quedou o armazón social.

\r\n

-¿Como quedou?

\r\n

-Cunha lexitimación do público moi pequena, con pouca aspiración á protección social pública. E o que era responsabilidade das administracións públicas xa se entende como responsabilidade das familias, das entidades…. Quedou unha situación de erosión do público moi grande.

\r\n

-¿Cal detectaron que é a principal necesidade das familias españolas agora?

\r\n

-Pódelo chamar como queiras, pobreza enerxética, pobreza alimentaria… Pero a maior necesidade das familias é unha renda mínima para vivir con dignidade e a necesidade dun traballo para sustentar á familia. Levamos tempo traballando sobre as consecuencias e non sobre as causas, e as causas da pobreza son a falta dunha renda familiar. Pedimos por iso unha renda mínima para todas as familias, un sustento que se non pode conseguirse polo traballo debe vir como renda de protección social.

\r\n

«Defendiamos a renda mínima antes que Podemos. Copian a unha entidade da Igrexa»

\r\n

-É curioso que unha entidade da Igrexa defenda unha medida que á súa vez leva no seu programa un partido como Podemos.

\r\n

-Podemos fala dunha renda básica. É distinto da renda mínima para familias no número de persoas que cubriría e no método e modelo, xa que nós avogamos por un modelo que inclúe tamén intervención. E pode ser curioso, pero Cáritas existe antes que Podemos. E a proposta de renda mínima defendiámola antes que Podemos. Quizais habería que preguntarlles a eles por que copian a unha entidade da Igrexa.

\r\n

-¿Cal é o estado da nación segundo Cáritas?

\r\n

-No último informe FOESA vemos unha sociedade que quedou moi deteriorada no ámbito da pobreza e a exclusión. Unha sociedade moi fráxil e vulnerable. E o que máis nos doe: unha sociedade moi dual, moi desigual, na que a diferenza entre os que temos acceso a renda e servizos, e os que non se  engrandeceron moito. O problema non é se estamos a saír, senón de que forma e como quedou a xente.

\r\n

-¿Canto tardaremos en recuperarnos.

\r\n

-Tardamos dez anos en recuperarnos da crise dos 90, menos intensa. Desta, moito máis profunda, non sei canto tardaremos. O mellor dos pronósticos apunta á creación dun millón de postos de traballo e, sen entrar a ver que tipo de contratos son, aínda quedarán catro millóns de persoas paradas… Dicía o presidente que o pesadelo pasou, pero segue habendo moita xente que ten pesadelos cada noite.

\r\n\r\n

«Nunca volveremos ter as clases medias que tiñamos; non volveremos ser como antes»

\r\n

-¿As súas cifras non notan esa melloría que vende o Goberno?

\r\n

-É moi difícil. As mellorías en termos macroeconómicos, que nunca negamos, non se ven facilmente na economía da rúa, non chegou en termos xerais á xente. Quen o están notando son as persoas que máis teñen, os que menos teñen seguen igual. Non notamos que veña menos xente. Pero é que é moi difícil notalo axiña.

\r\n

-Rajoy anunciou medidas para axudar ás clases medias, ¿canto tardarán en volver ser o que eran?

\r\n

-O problema é que cremos que a crise é coma se tivésemos unha escordadura que con repouso e rehabilitación curarase e volveremos correr como sempre. Non volveremos facelo. A sociedade ha transmutado radicalmente. Non imos ter nunca as clases medias que tiñamos. Estamos nunha sociedade fragilizada e dual. Agora hai que pensar que políticas necesitamos para recuperar o positivo que tiña a sociedade antes da crise, que non o era todo. Había xa moita pobreza antes, agora serán dez millóns de pobres, pero antes xa eran oito. Non era unha sociedade paradisiaca. A cuestión non é volver onde estabamos, senón crear outro modelo de sociedade. Pasarán xeracións antes de ver ese cambio.

\r\n

-Cristóbal Montoro dixo que os seus informes non se axustaban á realidade, ¿pásanse vostedes de dramáticos ou o ministro non quere ver esa parte da realidade?

\r\n

-O presidente do Goberno tamén falou de nós coma se nós fósemos uns tristes. O dato de pobreza infantil co que Montoro non estaba dacordo era do INE, non de Cáritas. Montoro non estaba dacordo consigo mesmo entón. Cáritas leva 50 anos facendo estudos sociais cunha solvencia que ninguén puido discutir. E a realidade que vivimos non son só estatísticas, é o que vemos. Traballamos con dous millóns e medio de persoas cada día. Son nomes e caras, non datos. E esa é unha verdade que nin Montoro nin Rajoy nin o sursum corda pode discutir.

\r\n\r\n

«Sen os nosos avós chorariamos moito máis durante esta crise económica»

\r\n

-Sufriron recortes, ¿como capearon o temporal?

\r\n

-Decrecemos en fondos públicos, aínda que a administración xeral do Estado mantivo a partida. Pero case triplicamos o número de doazóns particulares. No últimos cinco anos o orzamento de Cáritas creceu polas doazóns. Moitos son cidadáns mesmo con dificultades. A media de doazón de 2013 foi de 20 euros. Un mar de solidariedade.

\r\n

-Hai xente moi crítica coa Igrexa que o único que salva é Cáritas, e máis na crise. ¿É un motivo de orgullo?

\r\n

-Moita xente de moi distinto signo quérenos e valóranos. Enche de satisfacción para seguir camiñando. Somos a mesma Igrexa que é criticada, a Igrexa que xera e constrúe caridade e ten a porta aberta a todas as persoas que nos necesitan.

\r\n

-¿A crise cre que devolveu á Igrexa a xente que se afastou?

\r\n

-Non sei, o que si podo dicirche é que creceu exponencialmente o número de voluntarios, agora temos 80.000; os doantes, as achegas… Creo que houbo un efecto cruzado de Cáritas na crise e a mensaxe do Papa Francisco, que fixo que máis xente se faga preguntas en profundidade. E a relixión cristiá pode ofrecer respostas.

\r\n

-¿Que caso lembra que lle impresionou máis?

\r\n

-Unha muller salvadoreña que me dixo: «A pobreza non nos asusta, o que nos indigna é a desigualdade». Impresionoume a súa capacidade de loita e a claridade no seu discurso. En España, impresióname ver pisos pequenos onde viven oito persoas da pensión dos avós, persoas que ademais aínda teñen capacidade de manter a alegría e tratar de axudar. Admiro o compromiso dos mozos. E sen os nosos avós chorariamos moito máis nesta crise.

Artículos Relacionados